jueves, 22 de diciembre de 2011

Último paseo del año por Coruña. Una ciudad que se muere de frío vestida de navidad. La gente sonríe mucho. Intercambian bromas y deseos mientras se comen un bocata de calamares en la Plaza Mayor. Las luces se reflejan en sus pupilas y hoy no importa no llegar a fin de mes. Incluso aquel que no es feliz, finge serlo. Es Navidad.

Y luego estoy yo. Con el corazón en la garganta, esperando tropezarme con tus hoyuelos al doblar la próxima esquina. Estás más guapo cuando eres feliz. Cuando sonríes, hay hormigas revoltosas en mis pies. Pero yo no lo sabía. Estabas tan cerca que nunca te había visto. Igual que no sabía que el frío de coruña no es cosa del invierno, sino de ti

Entonces por la radio anuncian que se acerca una tormenta. Una de las gordas. Con avalancha de nieve incluida. Con distancia, también. Sálvese quien pueda. Pero nadie está a salvo de los aguaceros si donde llueve es en el corazón. Y en el mío, diluvia. Porque el año termina mientras imagino cuántos lunares hay en tu espalda. Y eso no estaba en mis planes. En los tuyos, supongo, tampoco

lunes, 19 de diciembre de 2011

Que soy de las que beben para verte, no para olvidarte.

Quédate un ratito más... Hoy he soñado que me traías el desayuno a la camaMe besabas entre la luz de la farola y la ropa interior. Me decías que éramos secreto. Que en la calle era Diciembre, pero en mis muslos había historias escritas de un desliz de verano.

Me daba igual que me rompieras las medias, que me mordieras el cuello y me comieras con esos ojos que tienes. Yo te decía que odiaba que buscaras mi lengua y te conformaras con mis ojos. Te decía lo mucho que hacía falta hacer el amor para equilibrar el frío que guardaba bajo el ombligo. Tú me hablabas de vidas cruzadas y de polvos a la mitad. Yo te susurraba que era de las difíciles, pero que para ti era la chica más fácil de la canción.

Me decías que no había orgullo que por amor no viniera. Yo, que el que quiere que lo extrañense arriesga a que lo olviden. El vodka dejó de hacer su efecto y dejé de pensar en polvos de una noche sin sentido. Seguías allí en la barra. Me comías con la mirada y el hielo de tu puta copa no era lo único que se derretía. Tenía ganas en el colchón y kilómetros en una maleta cada domingo. No te tenía a ti, pero esa noche estabas a dos pasos.

Que soy de las que beben para verte, no para olvidarte. Que te olvidaría en el tren de vuelta, pero en el de ida ya estaba deseando verte. Pero no me rompas los esquemas si no me vas a romper las medias.

viernes, 16 de diciembre de 2011

"Yo veo un bombón, me da igual que el resto vea toda la caja"


Y cuando la luna empiece a bostezarse te escapará el amor entre los acordes de la canción que nunca pudiste escribir. Las olas rompen su enfado contra la costa,revolviendo la arena de la playa de Riazor y la ciudad de cristal se empieza a desperezar... Aquel invierno fue el más frío de todos, daba igual que llovieran cristales que te desgarraran la pielnada podía doler más.

Por eso un invierno después presencias, impasible, la guerra entre las cosas que no se dijeron y las que se dijeron de más, y todo aquello que se perdió en algún lugar entre la ciudad que te vio crecer, llorar y hacer el amor y esa otra que te reinventó. Y al final, solo eso. Que te vayan a buscar al aeropuerto, una mirada de complicidad, una voz al otro lado del teléfono callando a gritos, palabras escritas en el espejo del baño, compartir canciones de Wilco sin que "One Sunday Morning" taladre tu cabeza,que se quede a dormir... Que las estrellas brillen un poco más, que el amanecer duela un poco menos... Necesitas a alguien que te lleve al baileFollar puede hacerlo cualquiera.

Que pase lo que tenga que pasar, seré feliz o quizás no, no lo sé a estas alturas ya he perdido muchas cosas que fueron esenciales en mi vida, perder algo así no se podría comparar...

Acabo de enamorarme de mí misma. De secarme las lágrimas que no existen (esas que te joden el rimmel) con la toalla del pelo y decirme "nunca más". Saliendo de la bañera. La camiseta era blanca, casi transparente. Y me doy cuenta de que nadie me querrá nunca tanto como yo lo hago. Quién pondrá tanto tacto y tantas velas... No sabrán dónde, ni con qué presión apartarme la tela, qué día, qué Abril. ¿Cuántos días faltarán para verme? Ninguno.

Y me dedicaré tanto tiempo como tenga. Cantaré cada noche aquella del amor propio. Besaré mi hombro, recorreré las cicatrices conocidas con la puntas de los dedos. Tararearé cada poro. Dejaré de mirar atrás. Las penas serán perlas que contar por el camino para cuando quiera volver a conocerme. Las flores se abrirán locas por vivir. Todos los anocheceres serán naranjas fluorescentes esperando un azul que ya llega. Un azul que te grita ganas. De sentirse. De encontrar su lugar que no existe.¿Y quién es de alguien?

Llamadas a las cinco de la mañana. Puede que no me vuelva tan loca. Fúndete. Regálame brisa. Hazme sonreír. Y qué bonita es tu cama... Libre como siempre. Como nunca esperabas . Nadie se fue porque no llegué yo. Y ahora...

miércoles, 14 de diciembre de 2011

¡Ven, no te quedes atrás!, sentir tus pasos me calma, y tarareando Far away me mantienes serena..

Después de cantarte al oído con mucho cuidado "Canción de amor y muerte" te susurraría que, por favor, me contagiaras. Luego ya, si quieres contagiamos a todos los demás, y que nos miren mal, que a mí, mientras me sigas besando infectado, me da igual. Porque ya no hay dolor y no me pongo nerviosa, porque gracias a ti nunca me he dejado de sentir guapa y peligrosa, para ti.

Que sabes que como me digas que seguirás aquí a mi lado y que me quieres a pesar de la muerte, de la vida o la suerte seré yo la que siempre te querrá, ya verás. Que sí, que somos todo esto y voy contigo hasta el final y me da igual que todavía no lo entiendas. Y es que seré la princesa que te muerda te bese pero para eso primero te tengo que encontrar, que yo también quiero un amor así, a pesar de lo raro que pueda llegar a ser. 

sábado, 10 de diciembre de 2011

"Personas pequenas que fan cousas grandes. Como ela"

Apareciu un día de verán na tua vida e apartir de ese momento, a vida foron todos os antónimos da palabra cordura.De Coruña a Santiago. De santiago a A Silva. De A Silva a Ordes.De Santiago a Noia.E de Noia a Cachiñas.De cachiñas a sua casa,e da sua casa a Pontecarreira.



Ela e sempre a última en abandonar a festa. A que con unha mirada hipnotiza, con duas enamora. A que sempre esta, e a que nunca falta.Con ela o teu lado, o difícil vólvese fácil. O imposible non existe e as lágrimas desapareceron cando apareciu. Ela a mellor compañia para planear un asalto de "terraceos",para aparecer sin dormir calquer día de veran en calquer sitio, para perderse en calquer lado, para amanecer charlando con cara de loca, para dormir toda a tarde, para coller trens..


"La noche está estrellada, y tiritan, azules, los astros, a lo lejos". Porque as veces non podo evitar acordarme dese poema de Pablo Nerudad. Nin o recordo desas duas rapazas nun banco de Santiago catando! Temos tan vos recordos xuntas..e sei que todos os lugares que pisamos non serían o mesmo sen ti!

Ti que sempre lle sorís a vida..como si o mañá non existira e o hoxe fora durar para sempre. Ti eres a mellor das rapazas.
Ti,a rapaza que ten a cualida de alegrarlle o dia a persona máis triste do mundo..

E xa cumples dezasete anazos. E tres conmigo! Catro millóns as que nos quedan. E sete vidas máis xuntas...Porque mentres o resto do mundo se preocupa polo amor,o dolor as falsas amistades a tristeza,do olvido do odio da envidia..MELLOR..que se preocupen por todo o malo..nos preocuparémonos por cousas absurdas,trascendentales e insignifivantes, non debemos pararnos por grandes tonterias,solo cas peqenas nos basta..
que se hai un neno chorando? Pois nós compramos unha piruleta para facelo feliz.

Acórdaste?


Disfruta dos teus 17 anos, e como sempre che digo! Non cambies! Eres maravillosa tal e como eres!

martes, 6 de diciembre de 2011

O día a día



Oito e media da mañá os pitidos odiosos da alarma do movil sonan, ela apaga a alarma e volve a dormir. Sabe que súa nai estará ahi en cinco minutos pa chamala. "Veña vas perder o bus". Lebántase a carreira, colle o primeiro que ve no armario e vístese. Ela non se complica en elixir a roupa nin en peinarse. Nun exprín matutino encóntrase na parada. Sube o bus. Ela é feliz escoitando música, mirando o paisaxe, e aislándose dos demáis. Eso si, ese mensaje que lle chegará como moi tarde as nove e tres minutos que non falte!
Despois de media hora de traxecto chega o seu destino. Sube para a sua clase. "A  profesora hoxe trae tarta de queixo" din. A ela non lle enloquece "pero e un detalle  e polo menos non tas todo o día pasando fame" pensa. Once e dez. Pita a sirena. E ahi está, o amor da sua vida esperandoa o lado da clase, apollado nas baldosas negras. Respíranse as complices miradas e  as sonrrisas de pillos. Ela dalle a man, e baixan as escaleiras. Estan un rato xuntos. Diría que para ela e un dos mellores momentos do día. Ese das once e dez ata as once e media.

Volve para clase. Espera hasta a unha e dez para volver o recreo, esta vez xa non está el esperandoa. Están as amigas. Ela disfruta dese pequeno tempo. Pero ten que volver a clase. A esperar duas horas máis para que pite a sirena e ir para o comedor. Volvea a esperar o seu mozo, para lebala a un restaurante. A un bar. Ou quen sabe, o mellor toca un McDonal`s! Solo ye ahi que botar imaginación. O principio a ela non lle gústaba comer con el. Poñiase nerviosa. Pero ahi tempo que os nervios se volveron risas mezcladas con un pouco de morritos.


Termina o comedor, ela despídese de el con moitos bicos e abrazos. Botarao de menos mentres esté no bus que a lebe a casa, na que porsuposto tamén o botora de menos. É nesa mesma casa donde soña que o ten entre os seus brazos,para sempre. Un día despois volverá a subir nese bus e necesitará ese mensaje as nove e tres minutos, ese recreo as once e dez, ese lugar onde comer, esas despedidas, e como non, esa angunstia de botalo de menos e de querelo tanto. Ela non o sabe, pero e adicta o se amor.Que con unhas simples iniciles como MDC ou IDM sorrí. Que ela sabe que se lle pide catro bicos, el lle dará cinco, sempre DEMAIS, pero nunca de menos. El dille que quere ir dormir pero ela sempre fará o posible para que queden un pouco mais charlando. E como non, consigueo. A ela gústalle cando el se pon todo morritos.
 El e o mellor pa ela, o rapaz fidel, o rapaz que cos seus defectos e perfecto, solo pa ela. Gracias a el, ela comprende os grandes tópicos de amor como o de "Non podo vivir sin ti" ou o de "Sin ti a miña vida non ten sentido" moitos o oiron pero poucos o chegaron a sentir de verda, ela esta segura que o sinte, que sinte todos os tópicos do amor..

Ela a rapaza sencilla que pode roubar besos de outras bocas, pero que solo quere a calor dunha, ela que critica pero máis a critican, a que nunca gana a lotería, pero si miles de sonrisas, ela e FELIZ, e está orgullosa do seu día a día. Non necesita nada máis para selo.

"Son as pequenas cousas da vida a que a fan GRANDE. "

viernes, 2 de diciembre de 2011



Pasar, no pasa ni el tiempo. No pasa nada si pasa de todo. Y si pasa de todo, haremos como si nada. Por decir, te diré que tengo ganas de tus ganas, de decirte venga y que me digas vale.Que me hables en mayúsculas de excesos y cristales empañados. Saber, sabía poco de ti por aquel entonces. Que eres más de rotos que de descosidos. Que eras más de impulsos que de casualidades.Y por hacer, harías mil historias de noche, pero de noche no me harías el amor.Perder, no perdí ni los pantalones. Perdí la cabeza y más tarde, te perdiste tú.Que eres obsesión. Que fuiste julio y eres noviembre. Que si por alguna casualidad apareces mañana, te diré que yo soy más un descosido que un roto. Que las casualidades existen.Que estás a un vestido y media cremallera de seducirme, y que te dejo que me cuentes mil historias si después me haces mil veces el amor.Tú di vale, que de los cristales empañados, ya me encargo yo.