lunes, 29 de agosto de 2011
O corazón e de papel..
Ninguén se dou conta que o corazón, cando se trata de amor, e como un papel?
Hai papeis de moitos tipos, uns mais grandes que outros, é de distintos cores, distintas texturas.
Cando o amor é correspondido ese papel, estará pintado das 7 cores do arco da vella, con cores vivas e cheas de alegría, debuxado con nubes, e sempre estará gardadiño, na túa carpeta, no arquivador, porque o último que queres no mundo, é perdelo.
En cambio cando non o é, e como un papel, o cal se tira, porque non che agrada o que pon, non queres cargar con el, ou simplemente e bonito e puxécheslle moita pintura e necesita secarse nunha véntana e por casualidade caéronlle unhas gotiñas.
Cando o papel se molla inundase de auga, e non, non rompe, pero cando sae o sol, por moito sol que faga, quedaranlle unhas arugiñas, quedaranlle as marcas da inundación, as mesmas marcas que quedan cando o amor non e correspondido. Si o papel pode ser secado, pero nunca poderá ser o que foi. Igual que o amor
"O meu corazón é de papel, e hoxe chove, e moito, acabará inundado por todo iso que me dabas. E por moito sol que faga, quedaranlle as marcas do teu amor.."
domingo, 28 de agosto de 2011
Cuando..
Cuando los días que perdemos en el calendario son irrecuperables. Cuando no sabes cómo demostrar que no quieres príncipes de camisa y pelo perfecto. Cuando suena tu despertador a las cuatro y diecisiete y yo desde mi cama sigo escuchadouna canción que habla de ti. Cuando tengo ganas de ti que no se quitan ni contigo. Cuando me creo que todo está perdido. Cuando creo que estás perdido por otras bocas y yo sólo me pierdo por ti. Cuando sólo espero que digas todo, nada, o quien sabe si algo que me cambie el mundo. Cuando espero que vuelvas, a 200 Km, a dos calles o a un suspiro. Pero que vuelvas.
PD: Desde el tejado de tu cuello.
sábado, 27 de agosto de 2011
....
Y luego sientes que te agobias. Que no puedes más. Que cualquier tiempo pasado era mejor y que ya no merece la pena seguir con esto. Y quieres volver a lo que pudo ser y no fue, o a lo que pudo ser y fue, o a lo que no pudo, pero fue de todos modos.
viernes, 26 de agosto de 2011
Cada segundo, mueren miles de miradas... Miradas de amor y de miedo, miradas que requieren un diccionario para ser descifradas. Miradas acompañadas de una sonrisa, miradas curiosas, o empañadas. Miradas frías… o miradas que provocan un escalofrío. Miradas que dejan de serlo para dejar paso a unos labios que se tocan.
Y sin embargo, lo peor son todas aquellas miradas que mueren casi en el mismo instante en el que se lanzan. Son las miradas atrevidas, las que significan cosas que los labios nunca se atreven a pronunciar.
jueves, 25 de agosto de 2011
Nunca te lo pedirian, o eso dicen..
Esa persona que en verdad te quiera jamás te pediria que dejes todo por ella, en cambio te acompañaria en todo.
No tienes que dejar tus cosas, tu vida por absolutamente nadie, nadie vale mas que tu y tu vida.
miércoles, 24 de agosto de 2011
.
Pasará el día que menos te lo esperes. Estarás tan a gusto leyendo en tu habitación y llamaré al timbre de repente, sin avisar. Con mi gorrito rojo calado hasta las cejas y dos litronas en una bolsa de plástico, para no variar... Esta vez no gritaré como la última vez, te lo prometo. Ni habrá planes de fiesta absurdos que no son más que excusas. No, esta vez dejaré las litronas sobre la mesa y me meteré en tu cama, que hay algo que quiero que me repitas sin necesidad de que estés borracho.
martes, 23 de agosto de 2011
+ No quiero irme.. no sin ti
Hace una semana que el azul marino del Mercedes se perdió al final de la calle... Un lunes que parecía domingo y un beso que no parecía el último. Todo recto, el primer banco a la derecha. Ir a doscientos en la parte de atrás, y de repente, pararse en seco. Coincidir en una canción que acaba en la comisura de sus labios, buscar una razón entre todos los coches grises que pasan por la calle. Y no encontrar razones, ni encontrarte a ti.
Al final todo se trata de saber cómo volver, pero no cómo irse. Todo lo que no escribo, también es parte de la historia y todo lo que no vivimos, es parte del cuento. Que puedo ser obsesiva después del cuarto cubata de vodka y podemos echarnos a perder un viernes sin quererlo. Puedo estar en boca de muchos, pero la única boca que me interesa es la tuya. Quedan TRECE días para que coja el primer tren, y me quedan muchas razones por las que no quiero irme. Vamos a tocarnos más y aolvidarnos menos. Porque si de verdad hemos gastado una vida, aún quedan 6...
domingo, 21 de agosto de 2011
Nos ilusionamos a nosotros mismos
Las iluciones y desiluciones forman parte de la vida.
Las iluciones son producto de nuestra mente, esperamos demasiado de alguien y nos da menos de lo que imaginamos, y nosotros mismos, nuestros pensamientos son los que nos desilucionan.
Como esas veces que te imaginas una salida, romantico todo perfecto, creas tu ilucion y al otro dia cuando pasa, ves que no es aquello que esperabas, no es ni bueno ni malo simplemente no es. Tiendes a desilucionarte, pero entiende que no todo es como en tu cuento de princesas, es la realidad
sábado, 20 de agosto de 2011
Un dia inesperado.
-¿Cambiar el destino?, ¿tú crees eso?
- Sí, claro que sí. Te aseguro que los próximos 50 años las perso...
- ... las personas seguirán muriéndose, seguirá lloviendo después de haber lavado el coche y los Rolling seguirán haciendo giras. Todo esta fuera de control. Lo único que podemos controlar son las propias decisiones.
Un dia inesperado
- Sí, claro que sí. Te aseguro que los próximos 50 años las perso...
- ... las personas seguirán muriéndose, seguirá lloviendo después de haber lavado el coche y los Rolling seguirán haciendo giras. Todo esta fuera de control. Lo único que podemos controlar son las propias decisiones.
Un dia inesperado
Te importaria que caminaramos juntos? Vamos en la misma direccion.. Yo me quedaré en este lado, no tenemos ni que hablar, es agradable poder caminar junto a alguien sin hablar cuando ya le conoces.
Lo de no hablar no duro, al poco tiempo ya no podia hacerte callar. Pero estabas encantadora intentando impresionarme con William Blake y tus grandes planes yo no tenia ni idea de que hablabas pero no podia evitar que me gustara escucharte.
En ese momento me enamoré de ti.." Ps: I love you
viernes, 19 de agosto de 2011
Aún le estoy dando vueltas a porque los fantasmas del pasado vuelven, te dan un beso y pretenden quedarse aquí de nuevo, sin ningún porqué.
Tuve tantas cosas que decirte en su momento, que no te dije, cara a cara. Pero ahora...¿ahora qué me queda por decir? Si tú siempre serás mi estrella que se apagó...como dice aquella canción de Despistaos que tantas noches me ponía...para no dormir.
Y te encerré en un cajón y tú pretendes salir y yo solo quiero cerrarlo una vez más y acordarme de echar la llave...
Y ahora lo que quiero, está apagado o fuera de cobertura, voy a tener que ir a plaza España a reencontrarte. ¿Maldito destino porque me haces esto? Apagado o fuera de cobertura y el pasado no para de llamar a mi puerta...recuerdos, recuerdos y más recuerdos..creo que pierdo el control.
¿Porqué no saldrá todo como yo quiero, de una vez por todas?
A ras del suelo, más frágil que un beso lanzado al aire en Otoño. Desde la madrugada del banco más escondido de la ciudad, en el que ha llovido hoy por la
tarde. Donde esta noche han llovido las estrellas sin nosotros, donde desde hace unos días no llovemos. Ni tú. Ni yo.
Se pone la sudadera azul y se asoma al tejado. En el cielo sólo hay nubes. Y no, ni rastro de estrellas. Definitivamente, hoy no es un buen día. No hay ningún
coche en marcha que la espera, ni se oyen maullidos en los callejones. Coge sus cascos y busca una canción. Entre el papel y el bolígrafo, una lágrima sin
motivos, una sonrisa con razón y una carta que tal vez nunca llegue a su destino...
Las primeras notas de "Lo que hemos vivido" de Despistaos. Y tras varios intentos, decide escucharla. Se acuerda de cuántos Octubres ha pasado escuchando esa canción. Y es que cuando se derrumba el tejado, necesitas saber que hay una mano para salvarte. Y esa noche, la azotea estaba en el subsuelo. Y en ese preciso instante, te das cuenta que esa canción ya no es de amor, pero SÍ ES PARA SIEMPRE.
jueves, 18 de agosto de 2011
Libertaaad
Soy de las que con 16 años se siguen sentando en el brazo de la butaca de su abuelo a escuchar la historia del exilio en México, de cómo salieron las arrugas antes de tiempo, de la morriña que gangrenaba el corazón, de una batalla perdida por la libertad, del reencuentro con una tierra que huele a mar. Soy de las que siempre ven el lado romántico de la historia, esa que no cuentan en los libros, de las ilusiones, de las ilusiones fugaces. De las esposas que no dejaron de esperar cartas que venían del frente, de las viudas que nunca pudieron volver a empezar, de las madres que no cesaron de llorar, de los que cayeron y de los que sobrevivieron pero nunca volvieron a vivir…
De la bandera republicana ondeando en algún rincón del corazón. Del bando perdedor.
De las que se cruzan a nado el océano por un beso más. De las que cogen autobuses que les rompen el corazón. Soy de las que se pierden por el mundo pero vuelven a casa por Navidad, de los cafés a las cuatro de la tarde en el bar de siempre con la gente de siempre, del frío del norte, de la playa desierta en Diciembre, de la luna llena que se esconde detrás de las nubes, de la Ciudad de Cristal bañada por el mar, vestida de blanco y azul. Del olor a mar cuando vuelves a casa, de la salitre en el pelo, de los marineros que naufragaron en la vida. De los músicos del metro, de los poetas fracasados, de los artistas callejeros, de las personas pequeñas que hacen cosas grandes...
De las que no tienen dios pero si bandera. Soy de los padres que todavía sueñan con subirse a un escenario mientras le tocan canciones con una guitarra desafinada por los años, en el salón de su casa, a los dos amores de su vida. De las madres que lloran con esa canción. De los primos que quieres tanto que hasta te duele. De los que se dejan la piel, de los que se quedan hasta el final, de las causas perdidas, de las fotos viejas que abren las viejas heridas. Soy de las personas, no de los partidos. De esas que tomaron la Puerta del Sol en pleno siglo XXI. Soy de la libertad y de los sueños que siguen existiendo en el corazón de los que aún tenemos corazón
miércoles, 17 de agosto de 2011
Estaban destinados a ello. Vivían para romper en minúsculos pedacitos cada uno de los tópicos que alguna vez habían escuchado. Ahora una imagen, una sonrisa ya no valía más que mil palabras, sino que las palabras provocaban miles de sonrisas.
El tiempo también había dejado ya de curar, ahora eran ellos los que cerraban heridas y lograban detener el tiempo para llenar a rebosar de besos cada centímetro de sus cuerpos. Y así, día tras día, desmontaban tópicos mientras iban guardando miradas, y canciones, y besos, en algún recóndito cajón.
martes, 16 de agosto de 2011
Aprende a vivir, ya no eres esa niña del pasado
Aprende de quienes pueden enseñarte...no existe nadie tan sabio que no pueda aprender algo nuevo... como tampoco persona tan pobre que no tenga algo para enseñar...¡aprende! pero sobre todo aprende a vivir... ¡enseña! No permitas que la vida te pase a ti sin que la vivas.
lunes, 15 de agosto de 2011
La confusión nunca para, paredes que se están cerrando & relojes que hacen tictac (voy a) regresar & llevarte a casa, no podría detener, eso que tú sabes ahora. Sal sobre mis mareas, malditas oportunidades perdidas, (¿soy yo?) una parte de la cura, o soy una parte de la enfermedad.
"¿Alguna vez has sido tan feliz, tan, tan, tan feliz, que no hiciese falta vivir más?"
Que cuando te miro, sé que no eres como los demás
Arriesgarme, sentir de nuevo, mirar hacia el futuro. No temerle al amor. Al sentimiento más bonito que existe. Arriesgarme y confiar en que todo puede salir bien, aunque sea una vez. En que no todas las personas van a hacerme daño.Mirarte, y saber que no me estoy equivocando. Que esto tiene que salir bien. Que no quiero un siempre, quiero un principio. Un recorrido junto a ti. Que cuando te miro, sé que no eres como los demás. Que esa sonrisa tiene que seguir alegrándome cada día
domingo, 14 de agosto de 2011
Suena demasiado bien. Y sabe aún mejor.
Hay un momento en la vida en el que decidimos ser felices. Sí, aunque parezca estúpido. Siempre he pensado que son cosas que no decidimos nosotros, y sin embargo aquí estás, dejando de lado todo aquello que un día te hizo daño. Lo apartas sin miedo, como si simplemente fueran carpetas de más encima de tu escritorio que te quitan sitio para lo verdaderamente importante, y decides apostar...
Por lo que verdaderamente merece la pena. Por las sonrisas anaranjadas del atardecer, por los detalles que sólo tú ves, por los impulsos. Por dejarse llevar. Porque sí, es cierto. Suena demasiado bien. Y sabe aún mejor.r.
sábado, 13 de agosto de 2011
El pasado..

Te acordarás de tus errores,de lo que hicistes mal,lo que hicistes bien o simplemente lo que no hicistes o debias haber hecho. No digo que la gente no se equivoque, pero creo que de los errores se aprenden. Creo que debes conocerme bien para saber lo que me duele y lo que no,y de momento no has sabido demostrarme eso.
Nada es fácil ni imposible,nadie nunca lo dijo pero las cosas son así, y por mucho que lo intentemos, el pasado siempre estará ahí, con sus pros y sus contras.
viernes, 12 de agosto de 2011
-¿Y tú no? ¿Ya eres bastante feliz?
Qué alegría!; ¡Qué buen día!; ¡Qué bueno tenerte!
-Cuando somos felices no nos damos cuenta, eso también es injusto. Deberíamos vivir la felicidad intensamente y tendríamos que poderla guardar para que en los momentos en que nos haga falta pudiéramos coger un poco, del mismo modo que guardamos cereales en la despensa o recambios de papel higiénico por si se acaba, ¿entiendes?
-¿Por qué necesitas recambios?
-¿Y tú no? ¿Ya eres bastante feliz?
-No, no lo soy, pero... No creo que lo necesite.
Y luego sientes que te agobias. Que no puedes más. Que cualquier tiempo pasado era mejor y que ya no merece la pena seguir con esto. Y quieres volver a lo que pudo ser y no fue, o a lo que pudo ser y fue, o a lo que no pudo, pero fue de todos modos. No sé si me explico. Es como querer olvidarte de todo, tener amnesia, lagunas, lo que sea, pero no recordar nunca más el daño que algunas personas con las que te has cruzado en tu camino te han hecho. Creo que es como decirle: VETE PERO NO DEL TODO.
jueves, 11 de agosto de 2011
Sueño cada día por un instante
Estar fuera adrede todo el día para no esperar inútilmente junto al teléfono. Cuatro mensajes, cuatro llamadas recibidas. Cuatro posibilidades, Cuatro esperanzas. Su voz, la idea de que a mi tambien me eche de menos,. de poder en un instante volver atrás, a entonces, volver a empezar... Sueño cada día por un instante. La escucho con una sonrisa. Pero no puedo mentir, no a mí mismo. No era ésa la llamada que esperaba. no es un cumpleaños sin su voz.
Tan solo una..
Puedes creer haberte enamorado varias veces pero en verdad hay solo una, un amor que te marca para siempre. Tienes tan solo un ticket, y si, si puedes equivocarte. Puedes ver mal y subirte a otro tren. En este juego ni el mas sabio acierta, aquí no cuenta si te equivocas menos o más, cuenta de que cada error es único y aprende de el, puedes equivocarte de parada, de tren pero hay solamente uno que te lleve a tu destino. Tal vez no sea el ‘para siempre’ pero bien sabes que es del que nunca te vas a olvidar, aquel que te dejo una marca inborrable, aquel con el que fuiste en verdad feliz, aquel que besabas con esa pasión que no lograste volver a encontrar, esa sonrisa que te despertaba del alma al verlo. Tan solo uno.
miércoles, 10 de agosto de 2011
LOVE
Hay muchas formas de quererse, sabes? pero la suya era...total. Un amor puro, increible,alucinante. Un amor especial como hay pocos. Y ellos lo sabían. Todos los enamorados del mundo creen que su amor es unico y distinto, pero el de ellos si lo era. Estaban hechos el uno para el otro, se tenían y deseaban fundirse en uno solo, cuando estaban juntos el tiempo se aceleraba, y cuando estaban separados se hacía eterno. Cada beso, cada caricia, era un puro sentimiento desnudo. Podian pasarse horas mirandose a los ojos y nada más, pero cuando se acariciaban, se besaban... entonces... no hay palabras para describir esa emoción
él tenía raíces y ella era un pájaro
Se escribían cartas. Obviamente empezó ella, porque fue ella la que se fue. Comenzaron con pequeñas postales, con apenas tres lineas torcidas detrás de una foto y terminaron mandándose paquetes llenos de las cosas más absurdas que podáis imaginar, siempre acompañados de folios y folios contando cada pequeña insignificancia. Estaban hechos el uno para el otro pero el destino había decidido mandarlos a cada uno a una punta del planeta. Sólo había un pequeño problema, él tenía raíces y ella era un pájaro. Lo que ellos no sabían es que los pájaros siempre regresan para construir sus nidos.
martes, 9 de agosto de 2011
Ti es a miña muleta, pero eu son o teu pequeno bastón
Hoxe escríboche, Lorena por non terte cerca. Escríboche por botarte de menos nestes días cheos de horas nas que a mente boa e non fago outra cousa que pensar e darlle voltas a miña cabeza.
Escríboche hoxe para que, como se de unha película se tratase, pasasen pola túa mente mentres lees centos de fotogramas con cada un de eses momentos nos que ti e eu respiramos o mesmo aire.
Tamén hoxe, agradézoche por estar sempre, sexa de preto ou de lonxe, estubeches na parte de atrás mirando, observando e mantendo un sorriso para cada un dos meus logros e por suposto,centos de abrazos para cada fallo e cada pedra na que teño caído.
Hoxe escríboche porque non estas, porque noto que me falta algo e que xa non se respira no ambiente toda esa alegría que solo ti aportas. Escríboche por sentir que me falta unha muleta na que poder apoiarme e comezar cada dia porque xa sabes que ti es a miña muleta, pero eu son o teu pequeno baston. Xa sabes que estou para todo, que intento non fallarche e perdoa se algunha vez o fago, porque non e intencionadamente.
E así, hoxe termino de escribirche esta pequena entrada dicíndoche iso que ninguén che di, ou que poucas veces cho digo: Que nunca, xamais, deixes que ninguén che roube o moito que vales.
Hoxe dígoche a ti, e a quen lea isto, que te quero
¿cómo es que supuestamente se venció el amor sin un contrato entre tú y yo?
Quizás este no sea el momento para preguntarte si es que al pasar tanto tiempo, pudiste olvidarme. Veo en tu dedo un anillo y en conclusión… te casas al final de agosto y aquí estoy yo con la misma expresión. Perdón si soy imprudente y delante de la gente, te reclamo de repente ¿cómo es que supuestamente se venció el amor sin un contrato entre tú y yo?
(Y ahora por un segundo, me ahogo en los mares de la realidad. Por un segundo acepto mi derrota: te perdí de verdad. Por un segundo, enfrento mi duelo, ya no estás conmigo)
lunes, 8 de agosto de 2011
Te amo, te amo, te amo ♥
Te amo sin saber cómo, ni cuándo ni de dónde. Te amo directamente sin problemas ni orgullo, así te amo porque no sé amar de otra manera. Tan cerca que tu mano sobre mi pecho es mi mano, tan cerca que se cierran tus ojos con mi sueño.
"Nací cuando el me besó, moriré el día que me abandone, & vivo el tiempo que me amé." (Humphrey Bogart)
El mal siempre permanece
Por muy limpio que esté un vestido, como caiga una pequeña mancha ya es un vestido manchado. No importa cuantas veces se haya lavado, ni todos los días que haya conseguido pasar sin que nada se derrame encima. Una pequeña gota y todo se arruina... Como la maldad o la mentira. Pues dedicarte toda tu vida a salvar a otros, y matas a uno y ya eres un asesino. Dices siempre la verdad y un día una mentira y ya eres un mentiroso. La jodida mancha pequeña que arruina toda tu ropa.
Puede haber perdón, la redención es un derecho para todo el mundo, pero siempre llegará alguno con el comentario de "si lo hizo una vez, lo puede hacer otra". El mal siempre tiene la habilidad de poder volver, el bien no. Por eso cuando el malo hace algo bueno, es una anécdota; cuando el bueno hace algo malo se corrompe y ya nunca más volverá a ser bueno... Basura en realidad. No sé cual es el truco. Intentar no mancharte es imposible. Quizás llevar demasiadas manchas encima, quizás comprarte un vestido cada día, quizás ponerte uno oscuro con el que se noten menos las manchas.
Todo por las ganas de juzgar, por las ansias de ver como el otro fracasa. Somos lo que somos por lo que hacemos, para bien y para mal, aunque parezca que solo tiene que ser para mal.
viernes, 5 de agosto de 2011
..
¿No los odias?, esos silencios incómodos. ¿Por qué necesitamos decir algo para rellenarlos?. Es por eso que sabes que has encontrado a alguien especial. Puedes estar callado durante un puto minuto & disfrutar del silencio.
"La vida no se mide por las veces que respiras, sino por los momentos que te dejan sin aliento."
"La vida no se mide por las veces que respiras, sino por los momentos que te dejan sin aliento."
.
Un día dije que iba a dejar de existir y que empezaría a vivir. Que la vida son dos días y tres cafés, y es evidente. Que cogería aviones y no llevaría maleta, que me guardaría el tic-tac de cada reloj y que me bebería todas las noches en vasos de cubata. Que yo fui de huesos frágiles, de los que crujen si te abrazan. Pero un día, decidí hacerme fuerte.
Que a vivir, se aprende viviendo, y no todo el mundo sabe cómo. Se empieza por el principio y no se sabe el final. Un día te levantas y tu vida ha empezado, y sientes que el resto de días sólo eran para enseñarte... Y decidí marcarlo. Que nada nos ata, y que un lazo además de unir, envuelve las vidas pequeñas que llegan a las ciudades grandes. Y además te hacen un poquito más mayor
Suscribirse a:
Entradas (Atom)